Όλοι οι άνθρωπο με λευκή επιδερμίδα, εκτός από τους αριστερούς και τις θυματοποιημένες γυναίκες, είναι κατά τεκμήριο ρατσιστές

[Πολύτιμο βοήθημα για το ξεκαθάρισμα των λέξεων από την δόλια παραχάραξη τους, την διάλυση της πνευματικής σύγχυσης που προκαλεί στη κοινή γνώμη το μεταλλασσόμενο λιμπρέτο και ενδυματολόγιο του οπερετικού πολιτικού προσωπικού, και την κατανόηση των αιτίων της βαθύτατης πολιτικής, κοινωνικής, πολιτιστικής και οικονομικής κρίσης που σαρώνει τον Δυτικό Κόσμο είναι το σημερινό άρθρο ενός κεκτημένου βαθιάς παιδείας Αμερικανού στοχαστή. Από τις τέσσερις μόνο σελίδες του, ο αναγνώστης αποκομίζει έγκυρη όσο και συνοπτική πληροφόρηση για την ιστορία της Αριστεράς, τα αίτια του θανάτου της (στις ΗΠΑ αλλά και σε χώρες της κρίσιμης πολιτιστικής επιρροής τους) και την μεταθανάτια χρησιμοποίησή της ως ένδυμα μεταμφίεσης πολιτικών σαλτιμπάγκων και προκάλυμμα σκοτεινών επιχειρήσεων εγκληματικών εγκεφάλων τύπου Σόρος.]

Απόδοση: Μιχαήλ Στυλιανού

Σε αρκετές περιπτώσεις είχα θέσει στις στήλες μου το ρητορικό ερώτημα: Τι έγινε η Αριστερά; Σήμερα θα απαντήσω στο ερώτημα. Η απάντηση είναι ότι η Ευρωπαϊκή και η Αμερικανική Αριστερά, η οποία παραδοσιακά αγωνιζόταν για την εργατική τάξη ( ψωμί και ειρήνη) δεν υπάρχει πια. Η υπόθεση για την οποία αγωνίζονται τώρα, αυτοί που παριστάνουν πως είναι η σημερινή «Αριστερά­­», είναι η πολιτική της ταυτότητας (τίτλου, ταμπέλας, σφραγίδας). 
Η «Αριστερά» δεν αγωνίζεται πια για την εργατική τάξη, την οποία απορρίπτει με περιφρόνηση ως τους «αξιοθρήνητους του Τραμπ», δηλαδή άτομα που χαρακτηρίζει ο ρατσισμός, ο μισογυνισμός, η αποστροφή προς τους ομοφυλόφιλους. Αντίθετα, η «Αριστερά» υπερασπίζεται τις υποτιθέμενες περιθωριοποιημένες ομάδες-θύματα: τους έγχρωμους, τους ομοφυλόφιλους, τις γυναίκες και τους ερμαφρόδιτους. Tα κοινά WC (ανδρών/γυναικών), θέμα πολεμικής (στις ΗΠΑ) που είναι απίθανο να κινητοποιήσει πολλούς Αμερικανούς, είναι πιο σημαντικό για την «Αριστερά» από την εργατική τάξη. Όλοι οι άνθρωπο με λευκή επιδερμίδα, εκτός από τους αριστερούς και τις θυματοποιημένες γυναίκες, είναι κατά τεκμήριο ρατσιστές. Ο ρατσισμός και η θυματοποίηση είναι οι εξηγήσεις για τα πάντα –για όλη την ιστορία, όλους τους θεσμούς, ακόμη και για το αμερικανικό Σύνταγμα. Αυτό το πρόγραμμα της «Αριστεράς» αποκόπτει την αριστερά από την τάξη των εργαζομένων, που έχουν εγκαταλειφθεί και από τα δυο πολιτικά κόμματα και έχει τερματίσει τη σύνδεση της «Αριστεράς» με το λαό. Η Κατάρρευση της αριστεράς ως πραγματικής και αποτελεσματικής πολιτικής δύναμης ακολούθησε τη σοβιετική κατάρρευση. Οι προλετάριοι αντιστέκονταν στην εκμετάλλευσή τους και πριν τη δημοσίευση του Das Kapital του Μαρξ το 1867. Αλλά ο Μαρξ κατέστησε την εκμετάλλευση της εργασίας υπόθεση αγώνα που είχε με το μέρος του την Ιστορία. Η επανάσταση των μπολσεβίκων φάνηκε να επιβραβεύει τον Μαρξ με την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξεως και της ανακήρυξης του σοβιετικού κομμουνισμού. Οι σοβιετικές πρακτικές διέψευσαν τις αριστερές ελπίδες και προσδοκίες, αλλά παρ’ όλα αυτά υπήρχε ένα σύστημα το οποίο μιλούσε εναντίον της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Όταν κατέρρευσε η Σοβιετική ΄Ενωση το 1991 οι νεοσυντηρητικοί και οι νεοφιλελεύθεροι διακήρυξαν πως η Ιστορία επέλεξε τον καπιταλισμό αντί της εργατικής τάξης και πως η πρόβλεψη του Μαρξ για τον θρίαμβο της εργατικής τάξης είχε αποδειχθεί λανθασμένη. Η Σοβιετική κατάρρευση ώθησε την κομμουνιστική Κίνα και την σοσιαλιστικήν Ινδία να αλλάξουν την οικονομική πολιτική τους και να ανοίξουν τις αγορές τους στο ξένο κεφάλαιο. Χωρίς ανταγωνιστή, ο καπιταλισμός δεν ήταν πλέον αναγκασμένος να αυτοσυγκρατείται και να επιτρέπει την ευρεία πρόσβαση στην αύξηση του εισοδήματος και του πλούτου. Οι καπιταλιστές άρχισαν να τα μαζεύουν όλα για τον εαυτό τους. Πολλές μελέτες υπολόγισαν ότι τα κέρδη της παραγωγικότητας, τα οποία προηγουμένως πήγαιναν στην εργατική δύναμη, τώρα τα απομυζούσε αποκλειστικά ο μεγάλος πλούτος. Η μια λεωφόρος προς τη συγκέντρωση του εισοδήματος και του πλούτου είναι η εξέλιξη της οικονομίας σε χρηματοπιστωτική ( τονίζει ο Μάϊκλ Χιούντσον και προαναγγέλλει ο Μαρξ στον 3ο Τόμο του Κεφαλαίου). Ο χρηματοπιστωτικός τομέας μπόρεσε να διοχετεύσει το διαθέσιμο εισόδημα της τάξης των εργαζομένων σε αμοιβές τραπεζών ( υποθήκες, δάνεια για αγορά αυτοκινήτων, δάνεια σπουδών, καταναλωτικά, πιστωτικές κάρτες). Η άλλη λεωφόρος ήταν η εξαγωγή των αμερικανικών θέσεων εργασίας, την οποία ο Τραμπ σφοδρά αντιμάχεται. Κοιτάξτε τι συνέβη: Η Γουώλ Στρητ είπε στους Αμερικανούς βιομήχανους να μεταφέρουν την παραγωγή τους στη Κίνα για να αυξήσουν τα κέρδη τους χάρις στη φτηνότερη εργασία και το μικρότερο κανονιστικό κόστος, αλλιώς η Γουώλ Στρήτ θα χρηματοδοτήσει την επιθετική αγορά των εταιρειών τους και οι νέοι ιδιοκτήτες θα αυξήσουν τη κερδοφορία μεταφέροντας την παραγωγή στο εξωτερικό. Μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων διέταξαν τους προμηθευτές τους να χαμηλώσουν τις τιμές τους στα κινεζικά επίπεδα. ΄Οσο οι θέσεις απασχόλησης βρίσκονταν στις ΗΠΑ, το μεγαλύτερο μέρος του κέρδους παραγωγικότητας πήγαινε στους εργαζόμενους. ΄Ετσι, το πραγματικό μέσο οικογενειακό εισόδημα αυξήθηκε στη πορεία του χρόνου και η αγοραστική δύναμη του καταναλωτικού κοινού έδινε ώθηση στην αμερικανική οικονομία προς την επιτυχία, για ακόμη μεγαλύτερο τμήμα του λαού. Όταν οι δουλειές μεταφέρθηκαν στην Ασία, η αύξηση του μέσου οικογενειακού εισοδήματος των εργαζομένων σταμάτησε και το εισόδημα μειώθηκε. Η μεγάλη προσφορά εργασίας και το χαμηλότερο κόστος στέγης στην Ασία εσήμαινε ότι οι ντόπιοι εργάτες δεν ήταν αναγκαίο να πληρωθούν την αξία της συμβολής τους στη παραγωγή. Η διαφορά μεταξύ του αμερικανικού και του ασιατικού ημερομισθίου ήταν μεγάλη και πήγαινε στα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων, αυξάνοντας το ύψος των «δώρων απόδοσης» προς τα στελέχη τους και τα κέρδη κεφαλαίου (αύξηση της τιμής των μετοχών, από τα μεγαλύτερα κέρδη) για τους μετόχους. Στο βιβλίο μου «Η αποτυχία του Καπιταλισμού του Laissez Faire», που δημοσιεύτηκε το 2013, υπολόγισα, με τις διαθέσιμες πληροφορίες της εποχής, ότι κάθε χίλιες βιομηχανικές θέσεις εργασίας που μεταφέρθηκαν στη Κίνα απέδιδαν στην αμερικανική εταιρεία εξοικονόμηση εργατικού κόστους 32.000 δολαρίων την ώρα. Αυτή η εξοικονόμηση κόστους δεν μεταφράσθηκε σε χαμηλότερες τιμές για τον Αμερικανό καταναλωτή της εξαχθείσας παραγωγής. Οι εξοικονομήσεις κόστους μεταφράστηκαν σε αύξηση των εισοδημάτων των στελεχών της επιχείρησης και των μετόχων. ΄Ετσι, η μετανάστευση των επιχειρήσεων επέτρεψε την μονοπώληση των κερδών παραγωγικότητας από τους ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων και τα στελέχη τους. Αντί να ανταποκριθεί στη στήριξη της εργατικής τάξης από τον Τραμπ και τα μέτρα του υπέρ αυτής από την πρώτη βδομάδα της προεδρίας του –την κατάργηση της συμφωνίας ΤΤΡ και το κάλεσμα στους αυτοκινητοβιομηχάνους να επαναπατρίσουν τη παραγωγή τους- η «αριστερά» κινητοποιούνταν πέριξ μιας ομάδας-θύματος, των παράνομων μεταναστών. Η «αριστερά» φθάνει στο να βάζει μη-Αμερικανούς πολίτες υπεράνω της αμερικανικής εργατικής τάξης. Ο Τραμπ εκλέχτηκε από την εργατική τάξη. Αν η αριστερά ιστορικά προσδιορίζεται ως ο πρόμαχος της εργατικής τάξης, τότε ο Τραμπ είναι ο υπερασπιστής της εργατικής τάξης και η «αριστερά» είναι ο εχθρός της. Σε όλη τη διάρκεια του ανταγωνισμού για την ανάδειξη του ρεπουμπλικανού προεδρικού υποψηφίου, η «αριστερά» συμμάχησε με το κατεστημένο των βαθύπλουτων καπιταλιστών ολιγαρχών και του πολεμοκάπηλου συμπλέγματος συμφερόντων πέριξ του Πενταγώνου και των υπηρεσιών ασφαλείας, εναντίον του Τραμπ. Και με την έναρξη της προεδρίας του Τραμπ είναι η «αριστερά» που επιζητεί την απονομιμοποίησή του και την παραπομπή του στη διαδικασία της καθαίρεσης. Το Δημοκρατικό Κόμμα πέθανε επί καθεστώτος Κλίντον, όταν ο Κλίντον, συμμάχησε με το Συμβούλιο Δημοκρατικής Ηγεσίας (DLC). Συχνά διερωτήθηκα ποιος χρηματοδοτεί αυτό το Συμβούλιο. Θαυμάσια θα μπορούσαν να είναι οι (πολυδισεκατομμυριούχοι) αδελφοί Koch, αφού το DLC μετέτρεψε το Δημοκρατικό Κόμμα σ’ ένα άλλο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Το DLC έπεισε τους Δημοκρατικούς ότι ήττες των προεδρικών υποψηφίων Μονταίηλ και Μακγκόβερν απέδειξαν ότι ο οικονομικός «λαϊκισμός» δεν είναι βιώσιμος. Οι Δημοκρατικοί θα όφειλαν να γυρίσουν τη πλάτη τους στην αριστερά και να εγκολπωθούν τις «καθιερωμένες αξίες» και τις «λύσεις που υπαγορεύει η αγορά». Το DLC ήταν μέγας υποστηρικτής της NAFTA ( Συμφωνίας Ελευθέρου Εμπορίου Βορείου Αμερικής). Αναφέρεται ότι ο Γουίλ Μάρσαλ του DLC θεωρούσε τους ειρηνιστές και διαδηλωτές κατά του ιρακινού πολέμου αντι-Αμερικανούς και συνιστούσε στους Δημοκρατικούς να κρατηθούν μακριά. Κοντολογίς η οδηγία ήταν: συναγωνισμός με τους Ρεπουμπλικανούς για τις χρηματοδοτήσεις των πολύ μεγάλων εταιρειών και του χρηματοπιστωτικού τομέα. Αυτό σίγουρα καρποφόρησε για τους Κλίντον, αλλά όχι για το Δημοκρατικό Κόμμα. Καθώς οι «λύσεις που υπαγόρευε η αγορά» εξόριζαν τις βιομηχανικές θέσεις εργασίας από τις ΗΠΑ, τα οικονομικά του Δημοκρατικού Κόμματος έφθιναν, μαζί με τον αριθμό των μελών και την ισχύ του. Σήμερα Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί εξαρτώνται για την χρηματοδότηση της πολιτικής εκστρατείας τους από τις ίδιες ιδιοτελείς ομάδες συμφερόντων. ΄Ετσι τελείωσε ο δεσμός του Δημοκρατικού Κόμματος με την εργατική τάξη. 
Το ερώτημα είναι: Μπορεί ο Τραμπ να σταθεί ακλόνητος υπέρ της εργατικής τάξης όταν και τα δυο πολιτικά κόμματα και τα εκπορνευόμενα ΜΜΕ, τα Θινκ Τανκς, τα Πανεπιστήμια, οι περιβαλλοντικές οργανώσεις, το σύμπλεγμα συμφερόντων στρατιωτικών και ασφάλειας, η Γουώλ Στρητ και τα δικαστήρια ορθώνονται εναντίον της τάξης των εργαζομένων; Ποιος θα βοηθήσει τον Τραμπ να βοηθήσει την εργατική τάξη; 


infognomonpolitics

ΤΙ ΣΟÏ ΕΥΡΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ

   ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΚΟΣΜΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑ, ΤΟΝ ΑΡΔΑ,

          ΝΑ ΑΝΑΔΕΙΞΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟÏΟΝΤΑ ΤΟΥΣ

Παρατηρώ ότι, ό,τι πιο Δημοκρατικό και Δημιουργικό υπάρχει στην χώρα με προσκαλεί γι’ αυτού του τύπου τις ομιλίες όπως η σημερινή. Γόνιμες, χρήσιμες συζητήσεις για την οργάνωση της ζωής, του βίου των τοπικών κοινωνιών, της οικονομίας, της ανάπτυξής τους.

Η ιστορία μου παρέχει την πολυτέλεια να ονομάζω ποιο είναι Δημοκρατικό ,ποιο Δημιουργικό και ποιο δεν είναι.

Τιμά τον Δήμαρχό σας η σημερινή εκδήλωση γιατί εκτός των άλλων σπάει μια κακόγουστη παράδοση. Έχω μιλήσει σε τόσες πόλεις και χωριά της χώρας, εκτός από την Ορεστιάδα.

Ήταν μεγάλη η επιθυμία μου να μιλήσω στην πόλη σας, όταν ανέδειξα το σχέδιο για την Νέα πόλη. Γιατί; Γιατί η Ορεστιάδα απαντούσε στον δεμπορισμό. Γιατί η πόλη σας είναι έργο πεφωτισμένων ανθρώπων και δημιουργών οι οποίοι θεμελίωσαν εξ αρχής μια νέα πόλη στην βάση ενός Ιπποδάμειου σχεδίου. Αυτού που εξασφαλίζει σήμερα στην Ορεστιάδα ένα μεγάλο πολεοδομικό πλεονέκτημα σε σχέση με άλλες πόλεις. Μια υποδομή που επιτρέπει σήμερα επινοήσεις, οραματισμούς, σχέδια για το μέλλον της.

Στην Ορεστιάδα έχουμε να κοσμήσουμε την Πόλη. Να κοσμήσουμε τον ποταμό Άρδα με μία από τις πλέον όμορφες διαδρομές ποδηλάτου κατα μήκος του ποταμού. Ίσως είναι αυτή η περιοχή φιλοκάλου που αναφέρει η Άννα Κομνηνή στην Αλεξιάδα.

Έχουμε να προβάλουμε την παραγωγή, τα προϊόντα, τα κρεμμύδια, τα σκόρδα της Βύσσας ως έργα τέχνης και τους παραγωγούς ως καλλιτέχνες.

Οργανώστε ένα τραπέζι εργασίας για να το κάνουμε πράξη. Να κάνουμε τα μικρά και τα μεγάλα. Αυτά που τοπικές και κεντρικές οπισθοδρομικές και διεφθαρμένες ομάδες μας εμπόδισαν να κάνουμε το ’90, το 2000, να το πραγματοποιήσουμε σήμερα.

Προτείνω στον Δήμαρχό σας – το πρότεινα χθες στον Δήμαρχο της γενέτειρας πόλης μου, της Αλεξανδρούπολης – να επαναλάβουμε την ιστορική εκδήλωση του Ορμενίου του ’95.

Γιατί να επικοινωνούν οι γαλλικές, οι ολλανδικές με τις γερμανικές πόλεις αλλά να μην επικοινωνούν η Αλεξανδρούπολη και η Ορεστιάδα με το Μπουργκάς ,με τον Πύργο.

polis-agora

Να θυμίσω όμως σε όλους όσους παίζουν τη ζωή μας στα ζάρια, πως το πιο βαρύ σκοτάδι είναι λίγο πριν χαράξει,αλλά αυτή τη φορά ίσως χαράξει για μας

Πάμε λοιπόν, μετά την στροφή στην πραγματικότητα, την ψήφιση του τρίτου και φαρμακερού μνημονίου από όλους τους εθνοπατέρες, του ΚΚΕ εξαιρουμένου,και αφού φτάσαμε σε αδιέξοδο-τι πρωτότυπο-πέσαμε ξανά και ξανά από τα σύννεφα εξ αιτίας της αδιαλλαξίας των Ευρωπαίων εταίρων μας, στην τελευταία πτώση κοπανίσαμε στο δόξα πατρί.
Δεν εξηγείται αλλιώς η αμνησία, το άσπρο-μαύρο , το παράλογο και παράδοξο που συμβαίνει γύρω μας και που το παρακολουθούμε αποχαυνωμένοι.

Ερωτώ και απάντηση δεν παίρνω, όλοι μαζί οι πολιτικοί αρχηγοί με μια φωνή δεν φώναζαν "υπέγραψε γιατί χανόμαστε", ενώ όολοι εμείς οι υπόλοιποι, ο λαουτζίκος ντε, στις πλατείες και στους δρόμους φωνάζαμε "κράτα γερά";
Ξαναρωτώ, κι όποιος θέλει απαντάει έτσι για αλλαγή, η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ αντάμα δεν έβαλαν στη ζωή μας το μνημόνιο, την αύξηση χρέους, την αύξηση φόρων, το χαράτσι που έγινε ΕΝΦΙΑ για το ξεχάσουμε, την αύξηση ΦΠΑ ;
Ο γνωστός και μη εξαιρετέος Άδωνις δεν έκλεισε καμιά δεκαριά νοσοκομεία, δεν πέταξε στο δρόμο της ανασφάλιστης ζωής δύο και βάλε μύρια Έλληνες, δεν πήγε τα φάρμακα στο θεό,δεν έβαλε την πρώτη βόμβα στα θεμέλια του ΕΣΥ;
Τα σχολεία που συγχωνεύτηκαν ή έκλεισαν, ποιος τα έκλεισε οέοο;Εγώ δεν έκανα τίποτα, δηλώνω λευκή περιστερά, αθώος ώς σύμβουλος νοβάρτις και ζίμενς μαζί!! 
Τι μπορούνε να κάνουν σωστά τώρα, που την πρώτη και δεύτερη φορά δεν έκαναν; Άσε που μας λένε εμείς μπορούμε αλλά δεν μας λένε τι θα κάνουν; 

Ο Σύριζα, τι να πει κανείς, δεν έχω λόγια.Έχω όμως μια παράκληση. Αν πρόκειται να διαπραγματευτεί σκληρά, να ματώσει και μετά να μας τελειώσει ας το αφήσει να πάει στο διάολο!! Μην ματώνεται για μας αδέρφια μου, αλήτες πουλιά, μπορούμε και μόνοι μας...
Το ΚΚΕ είναι στοχοπροσηλωμένο, απόλυτο, αμετακίνητο αλλά σύντροφοι προτάσεις δεν ακούμε!
Θα ήθελα να κάνω εγώ μια πρόταση για ψήφο στο ΚΚΕ, αλλά πολύ φοβάμαι πως θα βγει και δεν θα θέλει να κυβερνήσει αν δεν επαναστατήσουμε πρώτα, αν δεν μας δει  ζωσμένους τα άρματα να παίρνουμε τους δρόμους!
Άσε που δεν θέλω να δω και άλλον επώδυνο πλην τίμιο συμβιβασμό.Δεν αντέχει άλλο η αριστερή μου συνείδηση...
Για φασίστες και λοιπά κακοποιά στοιχεία που μπήκαν στη Βουλή, για αυτούς που καμαρώνουν ως φασίστες νέας γενιάς, αλλά και τους κρυμμένους μέσα στη μεγάααλη δημοκρατική παράταξη, δεν χαραμίζω γράμμα, ίσως με απέχθεια το φ του φασισμού και μλονο...όλα τα άλλα τα άλλα Φ είναι δικά μας.

Λίγη σοβαρότητα και μια δόση αξιοπρέπειας από όλους τους πολιτικούς, πολύ σοβαρότητα την ύστατη δημοκρατική στιγμή-αυτή της ψήφου- από όλους εμάς και ίσως τα πράγματα κυλήσουν σκληρά για όλους, αλλά με ένα μικρό φως να αχνοφέγγει στο βάθος.
Αυτή τη στιγμή είμαστε στο πιο μαύρο σκοτάδι και ευθύνη για αυτό φέρουν όλοι και όλες, όσοι και όσες κινούνται παρασκηνιακά για να μείνουν ή να επανέλθουν στην γαμοεξουσία. 
Να θυμίσω όμως σε όλους όσους παίζουν τη ζωή μας στα ζάρια, πως το πιο βαρύ σκοτάδι είναι λίγο πριν χαράξει,αλλά αυτή τη φορά ίσως χαράξει για μας...και αυτό το ίσως το τωρινό αύριο..μεθαύριο θα είναι πραγματικότητα και τότε... τοίχο-τοίχο αγόρια και κορίτσια ....

logiakaiskepseis

Συρία και Λιβύη, τα διαμάντια του Ρωσικού «στέμματος» στη Μεσόγειο;

Του Βασίλη Κοψαχείλη 

Η Ρωσία ανακάμπτει ως μεγάλη δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο. Μετά τη Συρία σειρά έχει η Λιβύη στην οποία, μέσω του ανερχόμενου στα πολιτικά πράγματα της Λιβύης, στρατηγού Khalifa Haftar, το Κρεμλίνο αποκαθιστά τους στενούς παλαιούς δεσμούς επιρροής του στη χώρα.

Πλέον, ο στρατηγικός ρόλος της Ρωσίας στη Συρία και τη Λιβύη δημιουργεί ένα τόξο ανάσχεσης των συμφερόντων της ΕΕ στην ευαίσθητη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Αν συνυπολογίσει κανείς το Ρωσικό ρουά ματ στην Κριμαία και πιό πρόσφατα, προσεταιριζόμενη την Τουρκία, τότε το τόξο ανάσχεσης διευρύνεται έναντι των συμφερόντων της ΕΕ στα ανατολικά. Η νέα αρχιτεκτονική σφαιρών επιρροής στα ανατολικά της ΕΕ, έχει ως στόχο την επιβολή των Ρωσικών ενεργειακών συμφερόντων στην ΕΕ και από το νότο, στοιχείο που άπτεται των ζωτικών συμφερόντων της Μόσχας και το οποίο μέχρι πρόσφατα σύσσωμες οι ηγεσίες σε Ευρώπη και ΗΠΑ προσπαθούσαν να αποτρέψουν.

Συρία και Λιβύη, τα διαμάντια του Ρωσικού «στέμματος» στη Μεσόγειο;

Η δυναμική εμπλοκή της Ρωσίας στη Συριακή κρίση το 2015 ήρθε να επισημοποιήσει ένα παλιό όνειρο της Μόσχας για ανάκαμψη στις παλαιές σφαίρες επιρροής της επί σοβιετικής εποχής. Θα λέγαμε πως απλά η Μόσχα έψαχνε την αφορμή ώστε να συνεχίσει το έργο που είχε ξεκινήσει ήδη από το 2014 με την «ανεξαρτητοποίηση» της Κριμαίας από την υπόλοιπη Ουκρανική επικράτεια.

Η καταλυτική εμπλοκή του Κρεμλίνου στη Συρία κατέστησε τη Ρωσία ρυθμιστή των εξελίξεων στην περιοχή της Μεσοποταμίας και του Λεβάντε. Στα πλαίσια του νέου ρόλου της στην περιοχή, η Ρωσία συμφώνησε με την κυβέρνηση Άσσαντ τη μακροχρόνια μίσθωση και επέκταση της Ρωσικής βάσης στην Tartus. Έτσι λοιπόν, ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο στην περιοχή εξασφαλίστηκε για τη Μόσχα, αφού το ένα και μοναδικό της πλωτό αεροπλανοφόρο μάλλον μισθούς δικαιολογεί παρά χρησιμότητα.

Επόμενος σταθμός για τη Ρωσία η Λιβύη. Η αποτυχία του Δυτικού παράγοντα και του ΟΗΕ να συνδράμουν προς την πολιτική σταθερότητα, μάλιστα με τον ΟΗΕ να συνεχίζει με την υποστήριξη ενός θνησιγενούς κυβερνητικού συνασπισμού Ισλαμιστών στην Τρίπολη, έχουν δώσει το προβάδισμα στη Ρωσία η οποία εκμεταλλευόμενη τη νομιμοποίηση του δημοκρατικά εκλεγμένου κοινοβουλίου στο Tobruk και τις επιτυχίες του Λυβικού στρατού (NLA) αποκαθιστά την παλαιά επιρροή της στη χώρα. Αρχηγός του Λυβικού στρατού είναι ο στρατηγός Khalifa Haftar, ανερχόμενος στρατιωτικός (και πολιτικός) ηγέτης στη χώρα, ο οποιός μέσα στην περασμένη χρονιά επισκέφθηκε τρείς φορές τη Μόσχα για συνομιλίες με Ρώσους αξιωματούχους, ενώ πρόσφατα με μια κίνηση ισχύος και μηνύματος με πολλούς αποδέκτες το Κρεμλίνο επέτρεψε την επιβίβασή του στο Ρωσικό αεροπλανοφόρο που έπλεε στην περιοχή, υπήρξαν μέσω τηλεδιάσκεψης συνομιλίες και αποφασίστηκε να τον συνδράμει η Μόσχα με υποστηρικτικό υλικό για τις επιχειρήσεις που διεξάγει στη Λιβύη εναντίον των Ισλαμιστών.

Στόχος της Μόσχας η επιβολή των Ρωσικών ενεργειακών συμφερόντων στην Ευρώπη

Σίγουρα υπάρχουν ιστορικοί και γεωπολιτικοί λόγοι που επέβαλαν στη Ρωσία την αποκατάσταση της παλαιάς επιρροής της σε Συρία και Λιβύη. Όμως, όσο προχωράμε στον 21ο αιώνα, τα γεω-οικονομικά συμφέροντα ολοένα και περισσότερο θα υπαγορεύουν τη στρατηγική της Ρωσίας στην παγκόσμια σκακιέρα. Στόχος της Μόσχας είναι η οικοδόμιση ενός τόξου που θα ξεκινά από τα Βαλτικά κράτη, θα διέρχεται της Μαύρης Θάλασσας και θα καταλήγει στην Λιβύη, και θα αποσκοπεί στην ανάσχεση των Ευρωπαικών συμφερόντων προς τα ανατολικά καθώς και στην επιβολή των ρωσικών ενεργειακών συμφερόντων στην ενεργειακά ελλειμματική ΕΕ.

Αυτός ο στόχος είναι ζωτικός για τη Ρωσία. Το Ρωσικό αέριο είναι πολύ ακριβό για να διοχετευθεί σε άλλες αγορές εκτός Ευρώπης και είναι σχεδόν το μόνο εξαγώγιμο προιόν που κρατά ζωντανή την Ρωσική οικονομία. Στο Βορρά τα ρωσικά ενεργειακά συμφέροντα έχουν κλειδώσει με την λειτουργία του κοινού Γερμανο-Ρωσικού αγωγού Nord Stream I, με την κατασκευή του Nord Stream II, και την συζήτηση για την κατασκευή του Nord Stream III. Για τη Μόσχα αναγκαία είναι και η επιβολή ενός νότιου ενεργειακού διαδρόμου καθώς και η συμμετοχή σε ενεργειακά projects τοπικά στην Ανατολική Μεσόγειο. Με τον προσεταιρισμό της Τουρκίας μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα στη χώρα τον περασμένο Ιούλη και την όξυνση των σχέσεων με τη Δύση, η Ρωσία εξασφάλισε την επιβολή του λεγόμενου Turkish Stream ή South Stream. Με τον έλεγχο της Συρίας και της Λιβύης εξασφαλίζει έμμεσα τον έλεγχο όλων των ενεργειακών projects στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και όσων projects πρόκειται μελλοντικά να μεταφέρουν ενεργειακά φορτία από την ανατολική Αφρική προς τη Μεσόγειο.

Η ενεργειακή και όχι μόνο κύκλωση της ΕΕ από τη Ρωσία και ο απόλυτος ενεργειακός της έλεγχος, ολοκληρώνεται με την αποκατάσταση της Ρωσικής επιρροής στη Λιβύη και την προώθηση του στρατηγού Haftar στο τιμόνι της χώρας.

Οι εξελίξεις αφορούν και την Ελλάδα

Το πολύ ενδιαφέρον νέο σκηνικό που διαμορφώνεται στην Ανατολική Μεσόγειο έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον για την Ελλάδα.

Το πρώτο στοιχείο αφορά τη σχέση Σούδας – Tartus, μεταξύ δηλαδή των αμερικανικών και των Ρωσικών συμφερόντων στην περιοχή.

Το δεύτερο στοιχείο σχετίζεται με την ομπρέλα των S-300 που σε λίγο καιρό θα σχηματίζουν ένα τρίγωνο Ελλάδα (Κρήτη) – Συρία (Tartus) – Τουρκία (πολύ πιθανή η προμήθεια).

Ένα τρίτο στοιχείο αφορά τα ενεργειακά projects και τα κοιτάσματα της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου. Πώς θα διαμορφωθούν οι νέες ισορροπίες;

Τέταρτο στοιχείο αποτελεί η ίδια η εμπλοκή της Ρωσίας με δικές της εταιρείες στην αποκατάσταση και επαναλειτουργία των ενεργειακών εγκαταστάσεων της Λιβύης και πως μετά από δεκαετίες Δυτικού εμπάργκο και αποεπενδύσεων μπορεί να δώσει τέτοια ώθηση στον ενεργειακό τομέα της Λιβύης ώστε να καταστεί ανταγωνιστικός των «Δυτικών» ενεργειακών συμφερόντων στην υπόλοιπη Ανατολική Μεσόγειο (Αίγυπτος, Ισραήλ, Κύπρος, ενδεχομένως και Ελλάδας).

Ένα πρόσθετο πέμπτο στοιχείο είναι το πως τοποθετείται ο Ρωσικός παράγοντας απέναντι στην προσπάθεια νομικής διευθέτησης των για δεκαετίες άλυτων ζητημάτων της ευαίσθητης περιοχής μας, τώρα που επανακάμπτει ως μεγάλη δύναμη η Ρωσία στην περιοχή.

Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε πολλές ακόμη παραμέτρους. Το σημαντικό είναι ότι η Ρωσία ήρθε για να μείνει στην περιοχή και αυτή η πραγματικότητα θα φέρει αλλαγές στις παλιές μετα-Ψυχροπολεμικές ισορροπίες. Η ΕΕ και η Ελλάδα βρίσκονται μπροστά σε νέα γεωστρατηγικά δεδομένα τα οποία θα πρέπει να εκτιμήσουν και να τοποθετηθούν ανάλογα.

* Ο κ. Βασίλης Κοψαχείλης είναι Διεθνολόγος, Γεωστρατηγικός Αναλυτής
Πηγή Liberal
kostasxan

Τρεις σοβαρές παθήσεις που κρύβουν τα παγωμένα χέρια

Όταν το κρύο γίνεται πιο έντονο, ένα από τα πρώτα σημεία που παγώνουν είναι τα άκρα.

Αυτό είναι εντελώς φυσιολογικό, καθώς αποστέλλεται περισσότερο αίμα στα ζωτικά όργανα, δηλαδή την καρδιά, τον εγκέφαλο και τους πνεύμονες, ενώ η ροή αίματος στα χέρια και τα πόδια μειώνεται.

Δείτε ωστόσο τρεις παθήσεις που κρύβονται στα παγωμένα χέρια…

1. Υποθυρεοειδισμός

Ο θυρεοειδής αδένας είναι ο «θερμοστάτης» του οργανισμού, οπότε οι διαταραχές του θυρεοειδούς μπορεί να συνοδεύονται από τοπική πτώση της θερμοκρασίας στα άκρα.

2. Αναιμία

Η αναιμία εκδηλώνεται όταν τα επίπεδα ερυθρών αιμοσφαιρίων ή αιμοσφαιρίνης στο αίμα είναι χαμηλά και συνεπάγεται μειωμένη παροχή οξυγόνου στα διάφορα μέρη του σώματος, κάτι που μπορεί να οδηγήσει στην τοπική μείωση της θερμοκρασίας στα άνω άκρα και ιδιαίτερα στα δάχτυλα

3. Υπόταση

Όταν η αρτηριακή πίεση είναι χαμηλή, τα αιμοφόρα αγγεία κατευθύνουν το αίμα προς τα ζωτικά όργανα, επομένως η αιμάτωση των άκρων δεν είναι επαρκής. Συμβουλευτείτε το γιατρό σας εάν εκδηλώνετε τα τυπικά συμπτώματα της υπότασης, όπως ζαλάδες, θολή όραση, κόπωση, ναυτία, αδυναμία και πνευματική σύγχυση.

medicalnews

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΠΡΩΗΝ ΣΤΕΛΕΧΟΥΣ ΤΗΣ KGB ΚΑΙ Ο ΠΟΥΤΙΝ!

Καταγγελία – βόμβα κάνει ειδικός σε θέματα απειλών της Ρωσίας, αγγίζοντας ακόμη και τον ισχυρό άνδρας της Ρωσίας Βλάντιμιρ Πούτιν.

Ο Κρίστο Γκρόζεφ δεν αποκλείει το Κρεμλίνο να κάλυψε τη δολοφονία του πρώην ηγετικού στελέχους της KGB – της σημερινής FSB – ο οποίος κατηγορούνταν ότι βοήθησε τον πρώην κατάσκοπο της MI6, Κρίστοφερ Στιλ να συντάξει το επίμαχο ντοσιέ με το οποίο φέρεται να κρατούν στο χέρι οι Ρώσοι τον Ντόναλντ Τραμπ.

Ο Όλεγκ Εροβίνκιν βρέθηκε νεκρός στην πίσω θέση του αμαξιού του στη Μόσχα το Δεκέμβριο. Η επίσημη εκδοχή είναι ότι πέθανε από καρδιακή προσβολή, αλλά ο Γκρόζεφ πιστεύει ότι δολοφονήθηκε για τις αποκαλύψεις που βοήθησε να γίνουν. Μάλιστα πιστεύει ότι ο Πούτιν ήξερε για την υπόθεση.

Το θύμα ήταν πολύ κοντά στον πρώην αναπληρωτή πρωθυπουργό Ιγκόρ Σετσίν και ο Εροβίνκιν φαινόταν να είναι συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον Σετσίν και στον Πούτιν.

arouraios.

Από πού να το πάρεις και πού να το αφήσεις;

Μας ενδιαφέρει η ανεργία των νέων και η σύνταξη των γερόντων. Περήφανα νιάτα, τιμημένα γηρατειά και γυναίκες. Και εσύ, είσαι στα 50 και κάτι, έχεις πληρώσει τριάντα χρόνια φόρους και διαπιστώνεις ότι ανήκεις πρώτα στην οικογένεια και μετά στο κράτος

Στο «Breaking Bad» ένας πενηντάρης καθηγητής Χημείας στο Νέο Μεξικό αποφασίζει να γίνει παρασκευαστής ναρκωτικών μόλις μαθαίνει ότι ο καρκίνος κάθεται στα πνευμόνια του και μετράει μέρες. Μην έχοντας, λοιπόν, τίποτα να χάσει, αρχίζει να «μαγειρεύει» crystal meth σπρώχνοντας πρώτης ποιότητας stuff στα τζάνκια της πόλης.

Ο Γουόλτερ Γουάιτ δεν το κάνει μόνο για τα χρήματα που χρειάζεται για να εξασφαλίσει την οικογένεια του -έχει έγκυο γυναίκα και ένα έφηβο γιο με προβλήματα υγείας. Το κάνει επειδή για πρώτη φορά στη ζωή του αισθάνεται ελεύθερος να κάνει κάτι έξω από τα όρια και τους κανόνες. Οταν έμαθε ότι έχει καρκίνο σκέφτηκε να μην πάρει χημειοθεραπεία. «Δεν είσαι μόνος σου, σκέψου και μας», του είπε η οικογένεια.

Αλλιώς την έχεις τη ζωή και άλλα έρχεται και σου λέει. Ο χρόνος δεν σου παίρνει μόνο τις μέρες, σου αφαιρεί και την αίσθηση της ανεξαρτησίας. Οταν ζεις με άλλους, ανήκεις και σε αυτούς. Σε μοιράζεται η οικογένεια με το κράτος. Και αυτό το αισθάνεσαι σαν καρφί στα πλευρά, όταν διαπιστώνεις ότι η ζωή σου έχει μεγαλύτερη σημασία για εκείνους, παρά για σένα. Ετσι δεν είναι οι οικογένειες; Ακόμα και το δικαίωμα στο θάνατο μπαίνει προς συζήτηση στο οικογενειακό τραπέζι. Ο Γουόλτερ Γουάιτ κάθισε και το υπολόγισε: δίδακτρα δύο παιδιών στο κολέγιο, συν τα καθημερινά έξοδα για μία δεκαετία, μας κάνουν 730 χιλιάδες δολάρια. Το πιο ακριβό πράγμα στη ζωή είναι να πεθάνεις ήσυχος.

Οι περισσότεροι γνωστοί και φίλοι μου που βρίσκονται στη μέση ηλικία είναι όρθιοι αυτή τη στιγμή και γυρίζουν γύρω από τον Γουόλτερ Γουάιτ και την οικογένειά του. Και αισθάνονται τόσο κοντά της που ο τρόμος τους τρυπάει το μυαλό και φεύγει ο ύπνος κάθε βράδυ. Ακόμα και αν δεν είσαι άρρωστος, φοβάσαι μη σου συμβεί. Βλέπεις τα παιδιά και μετράς το μπόι τους με χιλιάρικα, λες ότι θέλεις να τους εξασφαλίσεις όσα περισσότερα μπορείς. Μέμφεσαι τον εαυτό σου για «πολυτέλειες» που έζησε. Τον συγχωρείς και αμέσως μετά του ζητάς τα ρέστα. Αλλά δεν του έμειναν πολλά. Οι ζωές των άλλων σε σφίγγουν σαν θηλιά. Δεν σου δημιουργούν μόνο υποχρεώσεις. Σε γεμίζουν και τύψεις. Και, για φαντάσου, από όλους εκεί μέσα, εσύ έχεις τα λιγότερα χρόνια μπροστά σου. Τέτοιες ιστορίες μεταφέρουν πλέον τα τηλεφωνήματα μεταξύ φίλων της μέσης ηλικίας. Το κλείνεις και ευχαριστείς το ταβάνι, που παριστάνει τον Θεό, επειδή δεν είσαι σε αυτή τη θέση. Απλώς το ίδιο κάνει και ο συνομιλητής σου.

Το χειρότερο με τους μεσήλικες, αυτούς τους καιρούς, είναι ότι θα ήθελαν να είναι είτε δέκα χρόνια μεγαλύτεροι, για να τελειώνουν, είτε δέκα-δεκαπέντε χρόνια νεότεροι, για να το πάρουν από την αρχή. Αν βρίσκεσαι γύρω από τα πενήντα και δεν έχεις λύσει το πρόβλημα, τότε λυπάμαι φίλε, μπορεί να είσαι καλός, αλλά στις μέρες μας μετράει ποιος είναι φθηνότερος. Στη μέση ηλικία συνήθως είσαι too old for rock and roll but too young to die. Και κάπως πρέπει να περάσει ο χρόνος μέχρι να έρθει η ώρα σου.

Οι κοινωνίες δεν δείχνουν να ενδιαφέρονται και τόσο για τους μεσήλικες που, παραδοσιακά, θεωρούνται η ισχυρότερη ηλικιακή ομάδα λόγω εισοδηματικής ωρίμανσης. Δεν είναι πια έτσι, τουλάχιστον εδώ. Ομως συγκινούμαστε μόνο για την ανεργία των νέων και τη σύνταξη των γερόντων. Κανένας δεν λέει κάτι για αυτούς που βρίσκονται στη μέση. Δεν θυμάμαι πολιτικό αρχηγό να ανοίγει έστω μία παρένθεση στο λόγο του. Μόνο περήφανα νιάτα, τιμημένα γηρατειά και γυναίκες. Αυτά είναι τα ηλικιακά γκρουπ πάνω στα οποία χαράσσεται η πολιτική και η επικοινωνία της. Τα παιδιά σου, η γυναίκα σου και η μάνα σου.

Και εσύ, που είσαι, ας πούμε στα 55, έχεις πληρώσει τριάντα χρόνια φόρους, ψάχνεσαι να δεις τι θα κάνεις ως ελεύθερος επαγγελματίας, γυρίζεις το κλειδί, μπαίνεις στο σπίτι και ελπίζεις να παίζει δυνατά η τηλεόραση. Τι να συζητήσεις πια; Από πού να το πάρεις και πού να το αφήσεις; Σιωπή. Μπορείς να μην ακούς ούτε τον εαυτό σου, φίλε; Ακόμα καλύτερα. Αν βάλεις τις φωνές θα είσαι κακός. Αν βάλεις τα κλάματα, θα φανείς αδύναμος. Και, για φαντάσου, πάντα σιχαινόσουν τη χημεία.

 Κώστας Γιαννακίδης – Protagon

antikleidi

Η ενεργειακή φτώχεια είναι μία πραγματικότητα για όλους.

Πόσοι από εμάς περνούν πλέον τους χειμώνες τους σε κρύα σπίτια και τα καλοκαίρια τους σε καμίνια; Η ενεργειακή φτώχεια είναι μία πραγματικότητα για όλους. Ο Στέφανος Παλλαντζάς, πιστοποιημένος σχεδιαστής παθητικών κτιρίων και πρόεδρος του Ελληνικού Ινστιτούτου Παθητικού Κτιρίου, έχει μία πολύ διαφορετική και αποτελεσματική λύση να μας προτείνει, το παθητικό κτίριο, που έχει τεράστια οφέλη για την τσέπη μας, την ποιότητα ζωής μας και το περιβάλλον. 

"Το συνολικό φορτίο που χρειάζεται για να ζεσταθεί το παθητικό κτίριο είναι 1,3 κιλοβάτ. Για να καταλάβετε τι σημαίνει 1,3 κιλοβάτ, σημαίνει η ισχύς ενός σεσουάρ μαλλιών. Αυτό φτάνει για να καλύψει τις ανάγκες του κτιρίου". 

Στη φωτο ο Στέφανος Παλλαντζάς

1) Τι είναι το παθητικό σπίτι;

Το παθητικό σπίτι είναι ένα πρότυπο κτιρίου πολύ χαμηλής ενεργειακής κατανάλωσης. Η ενέργεια που έχει ανάγκη το κτίριο για να θερμανθεί ή να ψυχθεί είναι πάρα πολύ χαμηλή. Κατά μέσο όρο είναι περίπου 7 ως 10 φορές χαμηλότερη από ένα συμβατικό κτίριο. Επομένως, τα κύρια χαρακτηριστικά ενός παθητικού κτιρίου στην Ελλάδα είναι ότι χρειάζεται από ελάχιστη εώς καθόλου συμβατική θέρμανση τον χειμώνα και το καλοκαίρι χρειάζεται πάρα πολύ μικρή ψύξη. Ήδη το χειμώνα που μας πέρασε το κόστος της θέρμανσης μας δεν ξεπέρασε τα 140 ευρώ συνολικά. Μπορεί να μην ήταν πάρα πολύ κρύος χειμώνας, αλλά είχε κάποιες κρύες ημέρες αρκετά έντονα. Εκείνες τις μέρες η θερμοκρασία στο σπίτι έμεινε πάνω από τους 20 βαθμούς ξοδεύοντας ελάχιστη ενέργεια, που για εμάς είναι το ιδανικό για ένα κτίριο.

2) Τι διαφορές θα δούμε αν κάνουμε το σπίτι μας παθητικό;

Η ενέργεια που καταναλώνει το σπίτι είναι σε πάρα πολύ χαμηλά επίπεδα, τόσο χαμηλή που καταργεί το συμβατικό σύστημα θέρμανσης κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Το σπίτι δεν έχει καθόλου σώματα καλοριφέρ. Αυτό συμβαίνει για έναν πάρα πολύ απλό λόγο. Το συνολικό φορτίο που χρειάζεται για να ζεσταθεί είναι 1,3 κιλοβάτ. Για να καταλάβετε τι σημαίνει 1,3 κιλοβάτ, σημαίνει η ισχύς ενός σεσουάρ μαλλιών. Αυτό φτάνει για να καλύψει τις ανάγκες του κτιρίου. Αντίστοιχα το καλοκαίρι, θέλει γύρω στο 1 με 1,5 κιλοβάτ για να ψυχθεί, με μία σωστή σκίαση στα κουφώματα και έναν νυχτερινό αερισμό ώστε να δροσίσουμε το κτίριο. Τα νούμερα είναι πάρα πολύ χαμηλά. Θα μπορούσα να σας πω ότι είναι περίπου 30 ρεσό. Αν ανάψουμε 30 ρεσό μέσα στο κτίριο, θα το ζεστάνουμε, θα το κρατήσουμε σε θερμοκρασία πάνω από 20 βαθμούς. Σήμερα ειδικά, στην κρίση, και λόγω της ενεργειακής φτώχειας, υπάρχουν σπίτια που έχουν και 16 ή 17 βαθμούς. Έτσι όντως καταναλώνεις λιγότερη ενέργεια, χωρίς όμως να έχεις την ποιότητα ζωής που θα έπρεπε να έχεις. Δεν το λένε κάποιοι φιλόσοφοι, οι νόμοι της φυσικής το λένε. Κάτω από τους 20 βαθμούς αρρωσταίνουμε, μας πονούν τα κόκκαλα και οι αρθρώσεις. Εδώ εμείς οι ίδιοι, δηλαδή δύο άτομα που ζούμε εδώ συν τα δύο σκυλιά μας, καλύπτουμε περίπου το ⅓ της ανάγκης θέρμανσης με το σώμα μας. Οι δραστηριότητές μας μέσα στο σπίτι (μαγείρεμα, μπάνιο) καλύπτουν άλλο ⅓ της ανάγκης θέρμανσης που έχει το κτίριο. Επομένως, εκμεταλλευόμαστε καθετί που συμβαίνει, συν τον ήλιο, για να καλύψουμε τις ανάγκες μας. Δεν αισθανόμαστε αυτή την έλλειψη θαλπωρής που λένε κάποιοι, δηλαδή “θέλω ένα τζάκι, θέλω να έχω μία ζεστή γωνιά”. Εδώ δεν υπάρχει ζεστή γωνιά, όλες οι γωνιές είναι ζεστές. Όλοι οι χώροι του κτιρίου είναι έτσι μελετημένοι ώστε να αισθάνεσαι την ίδια ζεστασιά σε όλα τα δωμάτια, δεν υπάρχει καμία διαφορά, και βέβαια υπάρχει και η καλή ποιότητα αέρα.

3) Πώς θα μπορούσαμε να κάνουμε το σπίτι μας παθητικό. Πόσο θα κοστίσει;

Θα συμβουλεύαμε τον κάθε ενδιαφερόμενο να απευθυνθεί σε έναν μηχανικό που ξέρει από εξοικονόμηση ενέργειας, και οι σχεδιαστές παθητικών κτιρίων ξέρουν καλά, να κάνει ένα πλάνο στο τι πρέπει να γίνει στο κτίριο ώστε να το φτάσει στη μέγιστη δυνατή εξοικονόμηση ενέργειας, και ένα πλάνο για το πώς πρέπει να κάνει αυτές τις παρεμβάσεις στο μέλλον, όποτε θα έχει την οικονομική δυνατότητα, ώστε ακόμα και μετά από 10 χρόνια να καταφέρει να φτάσει το κτίριό του στα επίπεδα που θέλει. Δεν υπάρχει καμία βιασύνη, αυτό μπορεί να γίνει σιγά σιγά και σωστά. Δεν θέλουμε να κάνουμε κάτι εξωπραγματικό που δεν μπορεί να το πλησιάσει καμία οικογένεια. Κάνουμε κάτι το οποίο μπορεί να είναι εφικτό για οποιαδήποτε ελληνική οικογένεια. Εάν λάβουμε υπόψη μας ότι αυτό το κτίριο είναι του ‘65, δηλαδή είχε ήδη 50 χρόνια ζωής πίσω του και ήταν υπό κατάρρευση γιατί ήταν 3-4 χρόνια ακατοίκητο, το κόστος ήταν περίπου 50.000 ευρώ σε τιμές αγοράς και είναι απολύτως ικανοποιητικό, με την έννοια ότι θα αποσβεστεί περίπου στην πενταετία με βάση την κατανάλωση που υπάρχει. Σε αυτό το κτίριο των 50 ετών  δώσαμε άλλα 50 χρόνια ζωής με ένα πολύ χαμηλότερο κόστος χρήσης και συντήρησης. Η εξοικονόμηση ενέργειας είναι αυτοχρηματοδοτούμενη. Αυτό σημαίνει ότι όταν έχουμε ένα σπίτι το οποίο μας κοστίζει 5.000 ευρώ το χρόνο σε ενέργεια, αυτές οι 5.000 φτάνουν και περισσεύουν για να χρηματοδοτήσουν το κεφάλαιο που θέλουμε για να το αναβαθμίσουμε. Πρέπει να ξέρουμε ότι παγκόσμια η εξοικονόμηση ενέργειας αυτοχρηματοδοτείται και δεν δημιουργεί ρίσκο ούτε στην τράπεζα ούτε στον ιδιοκτήτη. Το κόστος δεν είναι μεγάλο, δεν θα κοστίσει περισσότερο με βάση αυτό που σήμερα πληρώνει για να καταναλώνει ενέργεια. Αν το σκεφτεί έτσι και κάνει τις σωστές παρεμβάσεις, γίνεται. Επίσης, δεν χρειάζεται να είναι όλες με τη μία, μπορεί να είναι σε βάθος χρόνου, αρκεί να έχει ένα σωστό πλάνο.

4)  Πώς σχεδιάζετε ένα παθητικό σπίτι;

Το πρώτο που κοιτάμε είναι να έχουμε ένα κτίριο που όλο του το εξωτερικό κέλυφος θα είναι σωστά μονωμένο ώστε να μην έχει απώλειες. 

Το δεύτερο που σχεδιάζουμε σωστά είναι τα κουφώματα, γιατί έχουν μία διπλή ιδιότητα. Έχουν απώλειες θερμοκρασίας, άρα αυτές δεν πρέπει να είναι μεγάλες, αλλά από την άλλη μεριά είναι τα ανοίγματα του κτιρίου που δίνουν ένα σημαντικό μέρος της ενέργειας που χρειάζεται το κτίριο απευθείας από τον ήλιο. 

Το τρίτο που ελέγχουμε σε ένα παθητικό κτίριο είναι η αεροστεγανότητά του. Θέλουμε το κτίριο να μην έχει απώλειες ενέργειας από χαραμάδες ή ανοίγματα. Με βάση αυτές τις τρεις αρχές, ουσιαστικά έχουμε φτιάξει ένα πολύ καλό κτίριο το οποίο λειτουργεί σαν ένα θερμός. Όπως λειτουργεί το θερμός που βάζουμε έναν καφέ και τον κρατάμε ζεστό ή κρύο, έτσι ακριβώς έχουμε σχεδιάσει και το κτίριό μας.

Στη συνέχεια, χρησιμοποιούμε μηχανικό σύστημα αερισμού με ανάκτηση θερμότητας, δηλαδή ένα σύστημα το οποίο ανανεώνει συνεχώς τον αέρα μέσα στο κτίριο χωρίς όμως να πέφτει η θερμοκρασία. Παράλληλα, ο αέρας είναι φιλτραρισμένος και είναι πολύ καλύτερος από αυτόν που είναι έξω σε μία σταθερή θερμοκρασία, η οποία φτάνει για να αισθάνεται θερμική άνεση αυτός που κατοικεί μέσα στο σπίτι. 

Τέλος, χρησιμοποιούμε τεχνολογίες φωτισμού χαμηλής κατανάλωσης, ηλεκτρικές συσκευές της καλύτερης δυνατής ενεργειακής απόδοσης, και βέβαια βάζοντας σε ένα παθητικό κτίριο ηλιοθερμικά ή φωτοβολταϊκά συστήματα το κάνουμε εντελώς αυτόνομο και παράγει ίση ή και περισσότερη ενέργεια από αυτή που καταναλώνει.

5) Τι παρεμβάσεις κάνατε λοιπόν σε αυτό εδώ το κτίριο;

Αυτό ήταν ένα κτίριο του ‘65, που σημαίνει ότι δεν υπήρχε καμία απολύτως μόνωση. Είχε ξύλινα κουφώματα με μονά τζάμια, ένα τζάκι για τη θέρμανση και έναν καυστήρα πετρελαίου με σώματα καλοριφέρ. Μεταγενέστερα απέκτησε και τρία κλιματιστικά για να ψύχεται το καλοκαίρι. Κατά τα λεγόμενα των ιδιοκτητών, χρειάζονταν τρεις τόνους πετρέλαιο κάθε χειμώνα, συν το τζάκι, για να μπορέσουν να το ζεστάνουν, κι ό,τι άλλο κατανάλωνε από πλευράς ενέργειας. Δηλαδή κατανάλωνε διπλάσια ως και τριπλάσια ενέργεια από αυτή που θα έπρεπε να έχει ένα στοιχειώδες συμβατικό κτίριο. Ήταν υπερβολικό, αλλά δυστυχώς δεν είναι το μοναδικό, δεν είναι η εξαίρεση, είναι ο κανόνας. Μελετήσαμε τι μόνωση χρειάζεται, μελετήσαμε τι προδιαγραφές πρέπει να έχουν τα κουφώματά μας για να μας δίνουν την ενέργεια που θέλουμε από τον ήλιο τον χειμώνα, αλλά και το καλοκαίρι, με τη σωστή σκίαση, να μη μας δημιουργούν πρόβλημα υπερθέρμανσης μέσα στο κτίριο. Μελετήσαμε πώς θα έχουμε την κορυφαία ποιότητα αέρα μέσα στο κτίριο, και τέλος πώς θα εξασφαλίσουμε την ελάχιστη θέρμανση ή την ελάχιστη ψύξη που χρειαζόμαστε στο κτίριο. Παράλληλα, είδαμε τι ηλεκτρικές συσκευές πρέπει να χρησιμοποιούμε ώστε να κατεβάσουμε την κατανάλωσή μας, τι φωτισμό, και τέλος υπολογίσαμε ένα φωτοβολταϊκό σύστημα που μπαίνει αυτές τις ημέρες στην ταράτσα και θα κάνει το κτίριο σε ένα μήνα ενεργειακά αυτόνομο. Τέλος, έχουμε εγκαταστήσει ένα σύστημα μετρήσεων το οποίο ανά πάσα στιγμή μας επιβεβαιώνει τι ακριβώς καταναλώνουμε κι αν όλες οι λειτουργίες που κάνουμε μέσα στο κτίριο είναι σωστές.

---

Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείς να απευθυνθείς στο Ελληνικό Ινστιτούτο Παθητικού Κτιρίου και μέσω του δικτύου τους θα σε καθοδηγήσουν στον μηχανικό που χρειάζεσαι ώστε να έχεις το σωστό αποτέλεσμα. Αντίστοιχα μπορείς να έρθεις σε επαφή μέσω του δικτύου με τις εταιρίες του κλάδου της οικοδομής και της ενεργειακής απόδοσης κτιρίων, οι οποίες είναι μέλη και θα σου παρέχουν κι αυτές οποιαδήποτε πληροφορία χρειάζεσαι.

greenpeace.org

Oι αυτοφυείς ελληνικές αξίες, παντελώς ασύμβατες με το Σύστημα και υπερβατικές, είναι επικίνδυνες για το κατεστημένο της Ολιγαρχίας αλλά και για τους βολεμένους στη μιζέρια τους

Το Πολιτικό Σύστημα παραμένει αμετανόητο και αναπαράγει όσα αίτια προκάλεσαν και τροφοδοτούν την κρίση.

Γράφει ο Ν.Ι.Μέρτζος

Στην αυγή του Νέου Έτους διαυσταρώνουμε όλοι διάπυρες τις ευχές για μια Καλή Χρονιά-έστω λίγο καλύτερη από τις προηγούμενες κακές χρονιές οπότε κλιμακώνεται ολοένα οξύτερη η μεγάλη κρίση. Μακάρι! Ωστόσο, δεν αρκούν οι ευχές. Δυστυχώς, το Πολιτικό Σύστημα παραμένει αμετανόητο και αναπαράγει όσα αίτια προκάλεσαν και τροφοδοτούν την κρίση.

Αυξάνει τις αντιπαραγωγικές δημόσιες δαπάνες για να διορίζει στο Δημόσιο περισσότερους υπαλλήλους, που είναι άχρηστοι αλλά είναι πελάτες του. Συντηρεί ένα Κράτος που είναι τριτοκοσμικό και εχθρικό προς τον Λαό, αλλά είναι λάφυρο των πολιτικών και των συμμάχων τους Ολιγαρχών. Ωστόσο, τα τόσα παθήματα δεν μας έγιναν μαθήματα. Επανέρχονται οδυνηρότερα κάθε χρόνο αλλά δεν ισχύει η «επανάληψις μήτηρ πάσης μαθήσεως». Κρίμα.

Παρά τις εκάστοτε αντίθετες πολιτικές διακηρύξεις, η Ελλάδα βυθίζεται κάθε χρόνο πιο βαθιά στην εθνική παρακμή επί δεκαετίες πια. Ήταν αναπόφευκτη αφ΄ότου οι ποικίλες ηγεσίες-όχι μόνον οι πολιτικές- παρόρμησαν τους τωρινούς Έλληνες να εγκαταλείψουν την παράδοσή μας, την γλώσσα μας και την ελληνική παιδεία μας ώστε τάχα να «εκσυγχρονισθούν» και να γίνουν δήθεν «Ευρωπαίοι».

Όταν επί χρόνια δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, τα αίτια της επερχομένης κρίσης φαίνονταν και όσοι «μετέχουν της ημετέρας παιδείας» μπορούσαν να την προβλέψουν. ΄Ηταν η φυσική συνέπεια του γεγονότος ότι καταφρονήσαμε την κληρονομιά μας και εγκλωβισθήκαμε στην αυταπάτη της «προόδου», της «ευημερίας» και της «ελευθερίας» που μας έστησαν και ακόμη χειρίζονται χέρι-χέρι η ανελλήνιστη Εξουσία με την Ολιγαρχία. Τα αίτια της κρίσης δημοσίευσε επανειλημμένα ο υποφαινόμενος τα προηγούμενα έξη χρόνια. Η υπενθύμιση αυτή δεν είναι κάποια έπαρση. Είναι απόδειξη ότι, παρά τα αλλεπάλληλα παθήματα και Μνημόνια, ο Μηχανισμός της Κρίσης παραμένει ανέπαφος και τρώει τις σάρκες μας. Παρατίθεται αυτούσια μια ακόμη μαρτυρία από το έτος 2011 ως εξής:[1]

Επί χιλιάδες χρόνια οι Έλληνες εβίωναν και επί πλέον πραγμάτωναν μιαν μοναδική κοσμοαντίληψη και στο πλαίσιο αυτής ελαύνονταν από μιαν ακλόνητη αυτοπεποίθηση για τον Ελληνισμό, την προοπτική του, την ερμηνεία της Ιστορίας του, τις αυτοφυείς δυνάμεις του και τις μεγάλες ευκαιρίες του.

Στους χαλεπούς καιρούς μας αυτή η κοσμοαντίληψη των Ελλήνων έχει μεθοδικά διασαλευθεί και η αυτοπεποίθησή τους έχει υποκατασταθεί από μιαν άνωθεν διοχευτευμένη μοιρολατρεία. Ο ελληνικός Λαός, με όργανο τον αναπαυτικό μύθο του δήθεν παντοδυνάμου Κράτους-Πατέρα, οδηγείται σε χαμηλή πτήση με σταθερή πυξίδα την ασφαλή, υποτίθεται, Λογική και την οφθαλμοφανώς ευτελή δημόσια πρακτική. Αυτή η κατάσταση καθίσταται στους καιρούς μας φοβική και υποτροπιάζει σε νόσο παραλυτική καθώς ο μέσος Έλληνας, καρφωμένος στον καναπέ του, απαξιώνεται νύχτα-μέρα από την τηλεόραση και τους αυθάδεις «παντογνώστες» της.

Ο συστηματικός αυτός ψυχολογικός πόλεμος είναι προγραμματικός. Ο Έλληνας «πρέπει» να χάσει την ιδιοπροσωπεία του και την αυτοπεποίθησή του για να πάψει να είναι απρόβλεπτος -όπως π.χ. άλλοτε το 1821 και το 1940-1944 και τώρα στην παγκόσμια ναυτιλία, στην υπεράσπιση της Θράκης, του Αιγαίου, της Κύπρου και της Μακεδονίας. Ο πολίτης «πρέπει» να «λειτουργεί ελεύθερα και δημοκρατικά» τάχα στην τηλεοπτική του  εικονική πραγματικότητα που δήθεν «είναι πιο πολυφωνική παρά ποτέ» αφού ακούγονται τόσες πολλές φωνές από τόσο πολλές μεριές! «Χρειάζονται» καταχρεωμένοι και κατατρομαγμένοι καταναλωτές όχι μόνον αχρήστων υλικών προϊόντων και δανείων αλλά και κυρίως συσκευασμένων πληροφοριών, συντονισμένων καταστροφολογιών, υπερεθνικών ιδεολογιών και δικτυωμένων υπηρεσιών ώστε να ανταποκρινόμεθα όλοι μας αυτόματα στις εκάστοτε εντολές των Μεγάλων Αδελφών σαν τα σκυλιά του Παυλώφ.

Πραγματικά, λοιπόν, οι αυτοφυείς ελληνικές αξίες, παντελώς ασύμβατες με το Σύστημα και υπερβατικές, είναι επικίνδυνες για το κατεστημένο της Ολιγαρχίας αλλά και για τους βολεμένους στη μιζέρια τους «εδώ δεν γίνονται τέτοια»! Επί πλέον αποτελούν προσωπική προσβολή για τους ισοβίτες της εικονικής πραγματικότητας, τους χρυσωμένους κεκράκτες των Αφεντικών και τους «πεφωτισμένους» φυλακισμένους στην Λογική- Φυλακή υψίστης ασφαλείας.

Ωστόσο, όταν ελαύνονταν από την πατρώα κοσμοαντίληψή τους οι Έλληνες, ακόμη κι η δικιά μας γενιά, επέτυχαν πολλά και θαυμαστά. Αλλιώς, πώς θα υπήρχε η σημερινή Ελλάδα; Τέτοια, έστω ολίγα, γίνονται και σήμερα αλλά μπορούν να γίνουν αύριον απείρως περισσότερα εφ’όσον επανέλθουμε στον εαυτόν μας και στην Οδόν μας. Αυτό διδάσκει η ελληνική Ιστορία. Αρκεί οι ικανοί να προχωρήσουν στις στοχαστικές προσαρμογές συναρμόζοντας παραγωγικά την εθνική κληρονομιά μας με τους πιο πρωτοπόρους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Η πίστη κινεί όρη. Και συχνά τα εκίνησε στην Ελλάδα.

Αυτή η πεποίθηση και η πολλή αγάπη για το εμπερίστατο Γένος μας (…) αναγέννησε μέσα σε μονάχα οκτώ περίπου χρόνια ένα ερημωμένο χωριό, ξεχασμένο σε μια ψηλή βουνοκορφή πάνω στο Βίτσι. Μοναδικό στρατηγικό πλεονέκτημά του ήταν ο βαθύς σεβασμός στην εξαιρετικού κάλλους απάτητη Φύση, στην εθνική κληρονομιά και στην παράδοση. Είναι ακριβώς εκείνα τα χιλιάκριβά μας στοιχεία τα οποία, όμως, ο πατερναλιστικός κρατισμός, ο ακόρεστος ατομικός ωφελιμισμός και ο πιο χυδαίος αλλά κερδοφόρος τουρισμός είχε ανακηρύξει «εμπόδια της σύγχρονης ανάπτυξης» και τα ισοπέδωσε. Αυτά, όμως, τα στοιχεία έκαναν πρότυπο ραγδαίας οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης εκείνον τον ερειπιώνα με απόλυτη κοινωνική συνοχή και με εύφορη ηπιότητα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση το βράβευσε.

Τον Οκτώβριο 1994 το Νμυφαίον είχε μόνον 35 κατοίκους, χρωστούσε στην Αγροτική Τράπεζα δάνειο 12.000.000 δραχμών με επιτόκιο 28% και το ταμείον ήταν μείον 3.000.000 δραχμές! Γίνονταν φανερό ότι χρειάζονταν άλλη αντίληψη, άλλος ορίζοντας, άλλη διοίκηση, άλλο επίπεδο και ισχυρές συμμαχίες. Το στοίχημα ήταν:

1. Να αναγεννηθεί το ερημωμένο χωριό, να αναπτυχθεί και να ανανεωθεί η κοινωνία του με καινούργιες οικογένειες σε έναν συνεκτικό ιστό.
2. Να διασωθεί μια σπάνια πλέον κιβωτός της εθνικής κληρονομιάς και να λειτουργεί ως ανοικτή σχολή ζωντανής διδαχής αφιερωμένη ευλαβικά στο Γένος.
3. Να φανερωθεί εσαεί ότι ο Ελληνισμός, παρ’ότι αυτομαστιγούμενος ως ανάξιος, διαθέτει τις δυνάμεις και τις δυνατότητες να αναπτυχθεί παραγωγικά, συνεκτικά και ταπεινά κατά τρόπον πρότυπον μέσα από τους εφθαρμένους του θεσμούς.

Άρα η οικονομία του ήταν ο τουρισμός. Αλλ’ όχι ο μαζικός, λαίμαργος και χυδαίος που είχε ήδη πλήξει βαρύτατα την Ελλάδα: το φυσικό της περιβάλλον και την αισθητική της, την κληρονομιά της, την κοινωνία της και το ήθος της. Συνεπώς, ο νέος τουρισμός όφειλε να είναι ήπιος, σεβόμενος την συνολική κληρονομιά μας, ελκυόμενος και τρεφόμενος απ’ αυτήν. Τέλος, ο ήπιος τουρισμός δεν έπρεπε να μονοπωληθεί οικονομικά αλλά το παραγόμενο εισόδημά του να διαχυθεί στην νέα κοινωνία ώστε αυτή να αναγεννηθεί και να απλωθεί ισχυρή και ιδίως συνεκτική.

Το εγχείρημα έμοιαζε τρελό στην τρέχουσα Λογική αλλά πέτυχε λαμπρά γιατί κινήθηκε στην πατρώα κοσμοαντίληψη και στις αξίες του Ελληνισμού.

[1] Ν.Ι.Μέρτζος, Σταθμοί Ελλήνων, κεφ.22 εθνική επιτυχία και τιμωρία, σελ. 432, εκδ.Κυριακίδη 2011

Πηγή